پگاه روز سوّم شعبان از سال سوّم هجرت یکی از درخشانترین ‏و زیباترین سحرگاهان به شمار می‏رود. چرا که او در این روز با انگشتان ی‏از نور مولودی مبارک و بزرگ را به نوازش گرفت. در سوّم شعبان نوری پاک و درخشان، منزلگاه رسالت را در خود فرو برد. مولودی فرخنده، پا به عرصه وجود گذاشت در واقع خداوند او رابرگزید تا تداوم بخش رسالت و مقتدای امّت باشد و انسانها را ازتاریکی­ های جهل و بندگی برهاند.

مولود خجسته‏ امام حسین علیه السلام

پگاه روز سوّم شعبان از سال سوّم هجرت یکی از درخشانترین ‏و زیباترین سحرگاهان به شمار می‏رود. چرا که او در این روز با انگشتانی‏از نور مولودی مبارک و بزرگ را به نوازش گرفت.
در سوّم شعبان نوری پاک و درخشان، منزلگاه رسالت را در خود فرو برد. مولودی فرخنده پا به عرصه وجود گذاشت در واقع خداوند او رابرگزید تا تداوم بخش رسالت و مقتدای امّت باشد و انسانها را ازتاریکی­های جهل و بندگی برهاند.
بی گمان دچار شگفتی خواهیم شد، هنگامی که می‏بینیم منزلگاه‏رسالت با شادی و افتخار به استقبال این مولود می‏شتابد. خانه‏کوچک‏وساده‏ای که در بلندای آن پیامبرصلی الله علیه وآله، جدّی مهربان و پدری پر محبّت‏جای دارد.
به پیامبر خبر داده شد که فاطمه زهرا پسری زاده است، حالتی‏آمیخته از سرور و اندوه آن‏حضرت را فرا گرفت و با حسرت و رغبت‏خواستار کودک شد. مگر چه حادثه‏ای رخ داده است ای رسول خدا! پدرم‏و مادرم فدایت باد آیا مگر این نوزاد عیب و نقصی دارد؟!
هرگز... که اندیشه طلایه دار رسالت بسی گسترده‏تر و دورتر ازافکاری است که دیگران بدان می‏اندیشند. مسئولیّت و وظیفه او بزرگتر ازمسئولیّت یک پدر یا وظایف یک پدر بزرگ یا وظایف یک رهبر است.او در حقیقت سازنده یک امّت و یک تاریخ است و پیامبری است که‏برای بیم دادن جهانیان از سوی خداوند مأموریت یافته است.
او در اندیشه صواب خود بسی دورتر می‏رود و می‏گوید: گریزی ازمرگ نیست و به ناچار باید در یکی از روزها بار سفر آخرت را بست‏وباید برای آینده راهی گسترده‏تر از آنچه که امروز هست باز کرد و در آن‏آینده امّتی خواهد بود که خود را(امت اسلامی) میخواند و شخص پیامبرخدا را نمونه و راهبر واقعی خود تلقی می‏کند.
باید این امّت از وجود هدایتگران پاک و رهبرانی معصوم برخوردارباشد تا مردم را به راه راست و به سوی خداوند بزرگ هدایت کنند.
این پیشوایان، چنان که وحی بارها پیامبر را بدان آگهی داده بود،کسانی جز خاندان وی یعنی حضرت علی پسر عمویش و دو فرزند او وسپس نسل پاک آن دو، نبودند.
امّا آیا کارها در آینده، همان گونه که پیامبر اکرم می‏خواهد، پیش‏خواهد رفت؟! در واقع وجود عناصر منحرف در میان مسلمانان،هشداری آشکار به پیامبر در مورد آینده امّت به شمار می‏آمد.
وحی بارها به آن‏حضرت آگهی داده بود که سرنوشت حقّی که در وجودشخص پیامبرصلی الله علیه وآله تجلّی یافته همان سرنوشت حقی است که خداوند آن رادر وجود خاندان پاک وی متبلور می‏بیند، عناصری هم که در روزگارپیامبر در برابر دعوت او جبهه گرفتند همان کسانی هستند که بعداً با زورو پا فشاری در مقابل خاندان پاک آن‏حضرت موضع می‏گیرند.
موج عناد و مخالفت دشمنان در آینده به نقطه جوش خود خواهدرسید، وصف یاری دهندگان حق و باطل در روزگار امام حسین همین‏کودک شیر خواره‏ای که اکنون دیده بر جمال پاک پیامبر دوخته و بردستان مبارک او در حال جنب و جوش است، از هم جدا خواهد شد.
پیامبر نیز به‏آینده‏ای دور می‏نگرد و در اندیشه‏های خود غوطه‏می‏خورد. دگر بار نگاهی به این کودک خجسته شیر خواره می‏افکند. گاه‏شادمانی او را در خود فرو می‏گیرد و زمانی حزن و اندوه در دلش راه‏می‏یابد. او مدتی را در این حالت به سرمی‏برد تاآنکه قطرات‏اشک‏ازچشمان‏درخشان و پرمهرش باریدن‏می‏گیرد.
شگفتا!! پیامبرصلی الله علیه وآله با آن همه دلیری و شجاعت می‏گرید!! حال آنکه‏او همان کسی است که علی بن ابی طالب‏علیه السلام شجاع ترین ودلاورترین مردقریش در دشوارترین و بحرانی ترین شرایط بدو پناه می‏برد. کسی که به‏قول امام علی در میدان جنگ از دیگران به دشمن نزدیکتر بود و سختی‏نبرد هیچ گاه در عزم واراده پولادینش خللی وارد نمی‏کرد. امّا او اینک درمیان زنانی که در مراسم تولد این کودک گرد آمده‏اند، می‏گرید!!
اسماء خدمتکار اهل بیت می‏گوید از آن‏حضرت پرسیدم: پدر و مادرم‏به فدایت چرا می‏گریی؟!
پیامبر خدا پاسخ می‏دهد:
بر این فرزندم می‏گریم.
گفتم: او همین ساعت به دنیا آمد ای رسول خدا؟!
فرمود: مردمان سرکش پس از من او را خواهند کشت. خداوند آنان رااز شفاعت من بی‏بهره کند.(1)
مسأله‏ای که در دل رسول خداصلی الله علیه وآله خلجان می‏کرد، عاطفه‏ای انسانی یاتمایلی بشری نبود تا او را به حفظ نام و نشانش در خاندانش تحریک کند.بلکه این مسأله پیامبری بود که خداوند او را برگزیده و با علم به عزم‏واراده، راستی وایمانش او را انتخاب کرده بود.
مسأله کسی بود که مسئوولیتی بر دوش داشت که کوههای سترگ‏وآسمانها وزمین تاب برداشتن آن را نداشتند. مسئولیّت او رساندن پیام‏مکتب به گوش همه جهانیان بود.
امام حسین‏علیه السلام نیز فقط پسر او نبود بلکه او مقتدا و پیشوای کسانی بودکه پس از وی بیم دهنده آنان بود. بنابر این خبر کشته شدن وی طبعاً خبرنبرد حق با باطل و راست با دروغ و عدالت با ظلم و... به شمار می‏آمد. ازاین رو پیامبرصلی الله علیه وآله بر این مولود می‏گریست که واقعاً سزاوار گریستن هم‏بود.
جشن تولد عجیبی در خانه رسالت بر پا بود. شادمانی با اشک و خنده‏با اندوه و درد توأم بود. آری که جشن صالحان همواره میان ترس و امید،خنده وگریه جریان می‏یابد. اینک اندکی گوش فرا دهیم و بشنویم که آیاکروبیان نیز در جشن ساکنان این کانون گرم و ساده نیز شرکت دارند یا نه؟
آری اینک نجوایی آهسته می‏شنویم که اندک اندک نزدیک می‏شود.گویی این نجوای کروبیان است. آنان فضای خانه را از عطر حضور خود درآکنده‏اند.
جبرئیل‏علیه السلام پیش می‏آید و می‏گوید:
ای محمّد! خداوند تو را سلام می‏رساند و می‏فرماید: علی برای تو به‏منزله هارون است برای موسی. جز آنکه پیامبری پس از تو نیست. پس‏این فرزندت را به نام پسر هارون بخوان.
پیامبرصلی الله علیه وآله می‏فرماید: فرزند هارون چه نام داشت؟
جبرئیل پاسخ می‏دهد: شبیر.
پیامبر می‏فرماید: امّا زبان من عربی است!
پس پیامبر وی را حسین می‏نامد.(2)
فطرس نیز پیش می‏آید.
او فرشته‏ای است، شکسته بال که اینک دیگر فرشتگان او را بدین‏محفل آورده‏اند.
فطرس از درگاه خداوند رانده شده بود و همواره در زندان موردشکنجه قرار داشت، تا آنکه افواج ملائکه را دید. از آنان پرسید: چه شده‏که شما را چنین می‏بینم پیاپی بالا می‏روید وفرود می‏آیید، آیا قیامت برپاشده است؟ جبرئیل پاسخ داد: هرگز، بلکه پیامبر خاتم، صاحب فرزندی‏شده که اینک ما برای گفتن شاد باش به نزدش روانه‏ایم. فطرس پرسید: آیامی‏توانید مرا نیز با خود نزد او ببرید، باشد که او از من شفاعت کندوشفاعتش مورد قبول قرار گیرد. آنگاه جبرئیل او را با خود آورد.
فطرس نزد پیامبر خدا آمد و به او متوسّل شد. آن‏حضرت به گهواره‏حسین اشاره کرد. حسین در میان گهواره آرمیده بود. فطرس به طرف‏گهواره رفت وبالهای شکسته‏اش را به کناره‏های آن مالید. پس خداوند به‏خاطر حسین بن علی، سلامت بالهای فطرس را بدو باز گردانید.
جشن پایان می‏یابد و پیامبرصلی الله علیه وآله این کودک شیر خوار و مبارک رامی‏گیرد و در آغوشش می‏فشارد، در یک گوشش اذان و در گوش دیگرش‏اقامه می‏گوید وآنگاه زبانش را در دهان کودک می‏گذارد و از آب دهان‏خود، کودک را تا آنجا که می‏خواهد، تغذیه می‏کند.
پس از دو هفته دو گوسفند برای او عقیقه می‏کند و موهای سرش رامی‏تراشد و به اندازه و زن آنها صدقه می‏دهد و سپس به اسماء اشاره‏می‏کند ومیفرماید:
"خون از رسوم جاهلیّت است"
بدین سان این جد مهربان به صورت نمونه و الگویی مناسب برای‏مسلمانان جلوه می‏کند. او تنها به اجرای آداب اسلامی بسنده نمی‏کرد، اگرچه در آن هنگام آداب و رسوم اسلامی در منتهای اوج و شکوفایی خودبود. با این وصف پیامبرصلی الله علیه وآله علاوه بر نسخ عملی آداب جاهلی، در گفتارخود نیز به آنها فرمان می‏داد.
بد نیست بدانید که در بین اعرابِ روزگار جاهلیّت مرسوم آن بود که‏چون کودکی در میانشان متولّد می‏شد سر او را به خون می‏آلودند تا بدین‏وسیله توحش خود را نمایان سازند و به او اجازه میراث خواهی دهند.
این کودک در آغوش مکتب و تحت نظر پیامبر اکرم و امیر مؤمنان‏رشد وپرورش می‏یافت تا آنکه دو سال از عمرش گذشت. امّا با این وجودهنوز زبان به گفتار نگشوده بود! شگفتا! خطوط چهره کودک بر هوش‏وافر و اراده پولادین او دلالت دارد پس چرا حرف نمی‏زند؟ آیا ممکن‏است در زبانش عارضه‏ای پدید آمده باشد؟ یک روز، مسلمانان برای اقامه نماز جماعت در پشت رسول گرامی‏اسلام به صف ایستاده بودند و حسین نیز در کنار پیامبر جای گرفته بود.حاضران برای گفتن تکبیرة الاحرام آماده می‏شدند. حضوع و خشوع بردلها سایه گسترده وسکوت بر همه جا حکمفرما بود. همه در انتظار آن‏بودند که پیامبرصلی الله علیه وآله تکبیر گوید تا آنان در پی وی تکبیر گویند. ناگهان‏صدایی با وقار و سنگین سکوت را در هم شکست و گفت: اللَّه اکبر و درپی آن صدایی نازک و آهسته که تمام حرکات وسکنات آن مطابق باصدای پیامبر بود، به گوش رسید که در کمال خشوع وآرامش نغمه "اللَّه‏اکبر" را سر داد. این، صدای حسین بن علی بود.
پیامبر اکرم دو باره تکبیر گفت و حسین نیز زبان به تکبیر گشود.نمازگزاران که شاهد این صحنه بودند، می‏شنیدند و تکبیر می‏گفتندوتعجب می‏کردند!! پیامبر هفت بار تکبیر گفت و حسین نیز هفت بارپاسخ تکبیر پیامبر را داد. آنگاه پیامبر خدا به نماز ایستاد و حسین نیزآنچه را که می‏شنید، تکرار می‏کرد.
بدین ترتیب نخستین کلمه‏ای که امام حسین بر زبان آورد، کلمه‏توحید یعنی اللَّه اکبر بود. هنگامی که با تاریخ همگام می‏شویم، می بینیم‏این کودکی که نخستین گفتارش در دو سالگی اللَّه اکبر بود پس از پنجاه‏وپنج سال، در حالی که آخرین گامهای جهاد مقدّس خویش را برمی‏داشت و واپسین لحظات درد و اندوه خویش را در می‏نورد و در حالی‏که پیکر پاکش بر شنهای داغ صحرا و زیر تابش خورشید افتاده و جگرش‏از سوزش تشنگی پاره پاره شده بود و گرمی شمشیرهای انبوه او را در خودگرفته بودند، لبهایش را که با لبهای پیامبرصلی الله علیه وآله بسیار تماس یافته بود، ازهم گشود و با زاری به درگاه پروردگار عرض کرد:
"معبودا من به خشنودی تو خشنودم و هیچ معبودی جز تو نیست!"
لبهای او تا زمانی که روح پاک و بزرگوارش به آسمان پرکشد،همچنان بدین نغمه مترنّم بود.
از آنجا که دانش جدید ثابت کرده است که وراثت دارای آثار شگرفی‏است وتربیت سهم عمده‏ای در رشد اخلاق کودک و شکل گیری صفات‏وخصایص او دارد، جای تردید باقی نمی‏ماند که شیوه تربیتی پدر و جدامام حسین که از خوش خلق ترین و گرامی نسب ترین مردمان بوده‏اند،بهترین و والاترین شیوه‏ها بوده و آنان با این شیوه بخوبی می‏توانسته‏اندفضایل اخلاقی و صفات پسندیده را در درون انسان رشد و پرورش دهند.
بنابر این آیا می‏توان در باره دست پرورده شخص رسول اللَّه‏صلی الله علیه وآله،)امام حسین‏علیه السلام( و نیز پدر و مادر وی که آنان هم از دست پروردگان‏پیامبر بوده‏اند به گمان و تردید افتاد؟
آیا نباید به این سخن خداوند در قرآن قانع شد که فرموده است:
)بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لاَ یَبْغِیَانِ * فَبِأَیِّ آلاَءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ * یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُوَالْمَرْجَانُ(3)).
"اوست که دو دریا را به هم آمیخت و میان آن دو دریا برزخ وفاصله‏ای‏است که تجاوز به حدود یکدیگر نمی‏کنند. الا ای جن و انس کدامین نعمتهای‏خدایتان را انکار می‏کنید. از آن دو دریا، لؤلؤ و مرجان بیرون آید."
مقصود از دو دریا، یکی دریای نبوّت است که منبع آن از جانب‏پیامبرصلی الله علیه وآله، حضرت فاطمه زهراعلیها السلام می‏باشد و دیگری دریای وصایت‏است که از طرف علی‏علیه السلام نشأت می‏گیرد. این دو دریا چون با یکدیگر درآمیزند، بدیهی است که لؤلؤ)حسن( و مرجان)حسین( از آن بیرون‏خواهند آمد.
این وراثت پاکتر و برتر از آن چیزی است که تصور می‏شود هیچ گاه‏نمی‏توان آن را از تربیت جدا دانست. تربیت امام حسین با تربیت دیگرمردمان تفاوت بسیار داشت. شخص پیامبرصلی الله علیه وآله نسبت به تربیت امام‏حسین اهتمام جدی نشان می‏داد و مستقیماً در این مهم عمل می‏کرد.
برای نشان دادن میزان توجّه پیامبر اکرم نسبت به تربیت سیّدالشّهداءمی‏توان به دو حدیث زیر استناد کرد. این احادیث بر این تأکید می‏کنند که‏امام حسین تنها پرورده علی و فاطمه‏علیهما السلام نبود بلکه علاوه بر تربیت آن‏دو زیر نظر پیامبرصلی الله علیه وآله هم پرورش می یافت.
1 - از یعلی عامری نقل شده است که رسول خدا برای رفتن به میهمانی‏بیرون آمد. ناگهان با حسین رو به رو شد که با کودکان سر گرم بازی بود،حسین با دیدن پیامبر به استقبال آن‏حضرت آمد... آنگاه پیامبر دستانش رادراز کرد امّا کودک جست و خیز می‏کرد و این سو و آن سو می‏رفت‏وپیامبر خدا به حرکات او می‏خندید تا آنکه بالاخره او را گرفت آنگاه‏یکی از دستهایش را زیر چانه ودست دیگرش را پشت گردن او گذاردودهانش را در دهان او قرار داد وبوسیدش.(4)
2 - حسن بن علی، آب خواست پیامبر اکرم برخاست و برای او آب‏آورد. حسین نیز گفت: "پدر من هم آب می‏خواهم" امّا پیامبرصلی الله علیه وآله‏نخست آب را به حسن داد و آنگاه برای حسین نیز آب آورد.
فاطمه که شاهد این صحنه بود، گفت: گویا حسن را بیش از حسین‏دوست می‏داری؟ پیامبرصلی الله علیه وآله پاسخ داد: حسن پیش از وی آب خواسته‏بود. و بدان که من و تو و این دو و آن خوابیده - به علی‏علیه السلام اشاره کرد - درجایی از بهشت جای داریم.(5)
این کودک هوشمند تحت نظر پیامبر و در زیر سایه پدر و مادر،پاکش رشد می‏کرد و بزرگ می‏شد. پیامبر در حق او چنان توجّه و اهتمام‏نشان می‏داد که صحابه را متحیّر ساخته بود. بسیار اتفاق می‏افتاد که پیامبراکرم با سخنان روشنایی بخش خود به صدها تن از مسلمانان گوشزد می‏کردکه: "حسن و حسین سرور جوانان بهشتی‏اند". و یا می‏فرمود: "حسن‏وحسین هر دو امامند چه قیام کنند و چه بنشینند." و نیز می‏فرمود:"حسین از من و من از حسینم".
آن‏حضرت حسین را در میان مردم بالا می‏برد و خطاب به آنان‏می‏فرمود: "ای مردم این حسین پسر علی است او را بشناسید."
آنگاه در ادامه گفتار خود می‏افزود:
"سوگند به کسی که جانم به‏دست اوست او بهشتی است و دوستدارانش‏نیز با اویند".
گاه نیز پیامبرصلی الله علیه وآله، او را در دامن خود می‏نشاند و می‏فرمود:
"خداوندا، من حسین را دوست دارم توهم او را دوست بدار."وبسیاری از اوقات آن دو را - حسن و حسین - بر دوش مبارک خودمی‏نشاند و در برابر چشمان مسلمانان به این طرف و آن طرف می‏برد.
بدین سان این مولود گرامی در سایه رسالت و در کنف تربیت پیامبرپرورش یافت و از این طریق از مجد و بزرگی بهره‏ای کامل بُرد.
-------------------------------------------
1-بحار الانوار، ج‏10.
2-قاموس اللغة" ذیل ماده شبر و نیز بحار الأنوار، ج‏104، ص‏111.
3-سوره الرحمن، آیه 24 - 20.
4-مستدرک، ج‏2، ص‏626.
5-معالم الزلفی، ص‏259.